Kazimierz Przerwa-Tetmajer Wydawnictwo: Wolne Lektury poezja. Szczegóły. Kup książkę. Nie wierzę w nic Nie wierzę w nic, nie pragnę niczego na świecie, Wstręt mam do wszystkich czynów, drwię z wszelkich zapałów: Posągi moich marzeń strącam z piedestałów I zdruzgotane rzucam w niepamięci śmiecie A wprzód je depcę z 1 osoba ma ten tekst w ulubionych Dodaj do ulubionych. Tweetnij; przysłano: 5 marca 2010 Kazimierz Przerwa-Tetmajer. tomik Nie wierzę w nic Kazimierz Przerwa Kazimierz Przerwa-Tetmajer. Gdyby więcej pod rękoma twemi nie pomnieć życia i siebie, tomik Nie wierzę w nic Kazimierz Przerwa - Tetmajer. Kazimierz Przerwa-Tetmajer Wszystko umiera z smutkiem i żałobą, choć tylko zmianą ksztaltu jest skonanie, bo chociaż wszystko zmarłe zmartwychwstanie, nie zmartwychwstanie nic już nigdy sobą. Download Przerwa-Tetmajer Kazimierz - Wiersze PDF. Wiersze Evviva l'arte – str 2 Hymn do Nirwany – str 3 Koniec wieku XIX – str 4 Na Anioł Pański – str 5 Melodia mgieł nocnych – str 7 Nie wierzę w nic – str 8 Omówienie – str 9 1 Evviva l'arte Evviva l'arte! Hala. Autor: Kazimierz Przerwa-Tetmajer. Cud­na, zło­ta ju­trzen­ko wsród mro­ków gra­ni­tu! Sen­na za­to­ko po­sród spię­trzo­nych fal cie­śni! ja­sne kwie­cie wśród lasu; ci­cha słod­ka pie­śni. wśród szu­mu trąb grzmią­ce­go pod skle­py błę­ki­tu O halo gór­ska! oczy omdla­ły z za­chwy­tu -. Erotyki. Kazimierz Przerwa-Tetmajer Wydawnictwo: Wydawnictwo ANAGRAM Seria: Klasyka Poezji Polskiej poezja. 176 str. 2 godz. 56 min. Szczegóły. Kup książkę. Poezja najwybitniejszego (1865-1940) polskiego symbolisty. Jego twórczość nastawiona na wrażenie, impresję, równocześnie jest rozpięta między antynomiami. Wyłania się z niej Avi7ds. Liceum PolskiMatematykaChemiaFizykaInformatykaAngielskiNiemieckiFrancuskiGeografiaBiologiaHistoriaWOSWOKPOReligiaMuzykaPlastyka Gimnazjum PolskiMatematykaChemiaFizykaAngielskiNiemieckiHistoriaBiologiaGeografiaWOSMuzykaPlastykaReligiaZAMÓW PRACE Nie wierzę w nic - Kazimierz Przerwa - Tetmajer - analiza i interpretacja Nie wierzę w nic - Kazimierz Przerwa - Tetmajer - analiza i interpretacja Sonet Kazimierza Przerwy – Tetmajera ‘Nie wierzę w nic’ jest typowym przykładem twórczości dekadentyzmu, dominuje tu nastrój rozczarowania, bezsensu, goryczy. Już pierwsze słowa utworu: ‘ Nie wierzę w nic, nie pragnę niczego na świecie, wstręt mam do wszystkich czynów, drwię z wszelkich zapałów’ są wyrazem skrajnego pesymizmu, negacji wszystkiego, czyli nihilizmu. Kolejne wersy potęgują wstręt wobec wszelkiego działania. Za pomocą metafory ‘posągi moich marzeń zrzucam z piedestałów’ poeta wyrzeka się wszelkich marzeń, niszcząc je podobnie jak rzeźbiarz, depce swoje dzieło, w które włożył sporo pracy, a mimo to nie jest zadowolony z rezultatów. Autor nie wierzy, że życie może mieć sens, określony cel, do którego mógłby dążyć. Stracił wszelkie ideały, perspektywy, droga, jaką dotychczas szedł nie spełniła oczekiwań. Ze wszystkich tych negatywnych emocji wyłania się myśl, iż wszystkim rządzi konieczność, wobec której wola ludzka jest niczym, więc człowiek powinien się podporządkować, bo nic nie jest w stanie zmienić. Dlatego podmiot liryczny pragnie tylko jednego. Osiągnąć stan nirwany, zgodnie z tym, co proponował Schopenhauer. Chce uwolnić się od potrzeb i cierpień. Pragnie pogrążyć się ‘w bezładności, w omdleniu sennym, tajemniczym’. Dekadencki nastrój wiersza poeta podkreśla też za pomocą środków stylistycznych. epitetów np. ‘trud daremny’, ‘posągi zdruzgotane’, które ukazują bezsens ludzkiego życia. Wspomniana wcześniej metafora i porównanie do rzeźbiarza podkreślają wagę marzeń w egzystencji człowieka, które stając się nieosiągalne odbierają wolę istnienia. Info Sokrates Info Sokrates Katechizm Kościoła Katolickiego ( KKK ) 1700 Godność osoby ludzkiej ma podstawę w stworzeniu jej na obraz i podobieństwo Boże ; wypełnia się ona w powołaniu jej do Bożego szczęścia . Jej właściwe istocie ludzkiej , że w sposób dob... Walka Polaków z germanizacja i rusyfikacja w XIXw. Walka Polaków z germanizacja i rusyfikacja w XIXw. Germanizacja ziem polskich spowodowała zniszczenie administracji oraz szkolnictwa. Germanizacja ziem polskich nastąpiła po upadku powstania styczniowego. Dalszymi przejawami germanizacji ziem zaboru pruskiego było usunięcie języka polskiego ze s... Kształtowanie się systemu politycznego RFN Kształtowanie się systemu politycznego RFN Plan pracy: Wstęp Rozwinięcie: 1. Ustawa Zasadnicza z 1949r. 2. Era Adenauera. 3. Okres przejściowy 1966-1969. 4. Okres rządów socjaldemokratyczno- liberalnych(1969-1982). Zakończenie Wstęp Początkiem drug... Anna Kamieńska "Powrót Hioba" Anna Kamieńska "Powrót Hioba" Utwór ten można rozpatrywać w sposób dwojaki: Anny Kamieńskiej ?Powrót Hioba? opowiada nam o nowym życiu nieszczęśnika, które zostało ofiarowane mu przez Boga po wszelkich próbach wiary. Podmiot liryczny mówi nam, że dla Hioba lepiej byłob... Odrodzenie. Podział epoki na okresy Odrodzenie. Podział epoki na okresy Odrodzenie (renesans) rozpoczęło się w XIV w. we Włoszech, a w krajach północnoeuropejskich w końcu XV w.; trwało - we Włoszech do początku XVI w., a na północy Europy do końca tego wieku (po lata trzydzieste XVII w.). Na ostatnie dwa... "Dywizjon 303" charakterystyka sierżanta Józefa Frantiska "Dywizjon 303" charakterystyka sierżanta Józefa Frantiska Sierżant Józef Frantisek był Czechem odważnym i walecznym. Cechował się także dobrocią, uczciwością i szaleństwem. Był bardzo dobrym pilotem myśliwca tak zwanym "Myśliwcem". Gdy Niemcy za... II wojna światowa II wojna światowa I: 1 września 1939 r. O świcie 1 września 1939 r. III Rzesza bez oficjalnego wypowiedzenia wojny zaatakowała Polskę. Pierwsze strzały padły u wejścia do portu gdańskiego na Westerplatte (najnowsze badania wykazały inne miejsce pierwszego starcia). Polsc... Kim musi być współczesny menedżer Kim musi być współczesny menedżer Spis treści Wstęp 3 Rozdział I. Role menedżerów. 4 1. Role interpersonalne. 4 2. Role informacyjne. 4 3. Role decyzyjne. 4 Rozdział II. Podział menedżerów. 5 1. Ze względu na predyspozycje psychiczne. 5 2. Ze względu na poziom za... Studia AdministracjaHistoriaPolitologiaPrawoSocjologiaPolitykaEtykaPsychologia DziennikarstwoFilozofiaPedagogikaEkonomia Rachunkowo¶ćLogistykaReklamaZarz±dzanieFinanseMarketingStatystykaTechniczneInformatyczneAngielskiNiemieckiArchitekturaMedycynaRehabilitacjaTurystykaKosmetologia studia szkoła streszczenie notatka ¶ci±ga referat wypracowanie biografia opis praca dyplomowa opracowania test liceum matura ksi±żka Interpretacja Wiersz Koniec wieku XIX został opublikowany w II serii Poezji Kazimierza Przerwy-Tetmajera. Utwór posiada formę manifestu. Jest jednym z najbardziej znanych w Polsce form wypowiedzi dotyczących epoki fin de siécle. Liryk stanowi pewien rodzaj podsumowania wieku XIX, który – zgodnie z tytułem – dobiega końca. Na przestrzeni pięciu strof podmiot mówiący, który zdaje się być głosem całego pokolenia, stara znaleźć postawy, które pomogłyby przezwyciężyć „chorobę wieku”. Już sama jednak konstrukcja wypowiedzi – negowanie zaproponowanych zachowań – sugeruje, że wszelkie próby walki z poczuciem schyłkowości nie mają większego sensu: Przekleństwo?... Tylko dziki, kiedy się skaleczy, złorzeczy swemu bogu, skrytemu w przestworze. Ironia?... Lecz największe z szyderstw czyż się może równać z ironią biegu najzwyklejszych rzeczy? Wzgarda... lecz tylko głupiec gardzi tym ciężarem, którego wziąć na słabe nie zdoła ramiona. Rozpacz?... Więc za przykładem trzeba iść skorpiona, co się zabija, kiedy otoczą go żarem? Najdobitniej sytuację „człowieka z końca wieku” określają początkowe wersy trzeciej strofy, w których podmiot przyrównuje walkę jednostki z nadchodzącym „nowym światem” i związanymi z tą zmianą odczuciami do mrówki próbującej stawić czoło nadjeżdżającemu pociągowi: Walka?... Ale czyż mrówka rzucona na szyny może walczyć z pociągiem nadchodzącym w pędzie? Nieuchronność zmian, a co za tym idzie poczucie bezsilności zdają się emanować z wiersza Tetmajera. Wypływającym z tych rozważań przekonaniem jest wniosek, iż żadna z proponowanych przez podmiot dróg: przekleństwo, ironia, wzgarda, rozpacz, walka, rezygnacja, troska o przyszły byt, użycie nie jest właściwą, żadna bowiem nie daje odpowiedzi na najważniejsze pytania o cel ludzkiej egzystencji. Postawy te są jedynie formą eskapizmu od dojmującej rzeczywistości, wobec której człowiek staje bez oręża – słaby i nagi: Cóż więc jest? Co zostało nam, co wszystko wiemy, dla których żadna z dawnych wiar już nie wystarcza? Jakaż jest przeciw włóczni złego twoja tarcza, człowiecze z końca wieku?... Głowę zwiesił niemy Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki Nie wierzę w nic, nie pragnę niczego na świecie, Wstręt mam do wszystkich czynów, drwię z wszelkich zapałów: Posągi moich marzeń strącam z piedestałów I zdruzgotane rzucam w niepamięci śmiecie. A wprzód je depcę z żalu tak dzikiem szaleństwem, Jak rzeźbiarz, co chciał zakląć w marmur Afrodytę, Widząc trud swój daremnym, marmury rozbite Depce, plącząc krzyk bólu z śmiechem i przekleństwem. I jedna mi już tylko wiara pozostała: Że konieczność jest wszystkiem, wola ludzka niczem — I jedno mi już tylko zostało pragnienie Nirwany, w której istność pogrąża się cała W bezwładności, w omdleniu sennem, tajemniczem, I nieczując przechodzi zwolna w nieistnienie. Wiersz „Nie wierzę w nic” został wydany w pierwszym tomie „Poezye” z 1891 roku. Jest to jeden z najpopularniejszych wierszy Kazimierza Przerwy-Tetmajera. Utwór nawiązuje do panujących w Młodej Polskiej tendencji pesymizmu i wierzę w nic – analiza utworuRodzaj utworu i rymy w wierszuŚrodki stylistyczneNie wierzę w nic – interpretacja utworuKontekstPodejście pesymistyczneFilozofia pesymistycznaRola rzeźbiarzaOstatnie pragnieniaNie wierzę w nic – analiza utworuRodzaj utworu i rymy w wierszuWiersz należy do liryki bezpośredniej, w której podmiot ujawnia swoją obecność, co wiemy dzięki czasownikom w pierwszej osobie liczby pojedynczej. „Nie wierzę w nic” to przykład liryki wyznania. Forma utworu to sonet włoski, który składa się z czterech strof. Pierwsze dwie zwrotki maja po cztery wersy, a pozostałe dwie są trzywersowe. Zastosowany został podział na część opisową i refleksyjną. Pierwsze dwie strofy to opis sytuacji życiowej osoby mówiącej w wierszu, a trzecia i czwarta zwrotka to wnioski dotyczące opisywanej sytuacji. Pierwsza i druga strofa zawiera rymy okalające abba,zaś trzecia i czwarta rymują się ze sobą w układzie cde cde. Każdy z wersów zawiera trzynaście stylistyczneWiersz ma bardzo rozbudowaną warstwę stylistyczną, dzięki której autorowi udało się stworzyć przygnębiający obraz świata i ludzkości, która jest pozbawiona jakichkolwiek wartości moralnych. Na rytm wiersza wpływają przerzutnie – przeniesienie wersu do następnego wersu. Z racji wypowiedzi, które są przenośniami, mamy do czynienia z licznymi metaforami np. „posągi moich marzeń strącam z piedestałów”, „nie czując przechodzi z wolna w nieistnienie”. Zastosowane są również porównania np. „depcę z żalu tak dzikim szaleństwem, jak rzeźbiarz, co chciał zakląć w marmur Afrodytę”. Innym zastosowanym środkiem stylistycznym są epitety np. „wola ludzka”.KontekstW końcu XIX wieku dominowały nastroje katastroficzne, a filozofia pesymistyczna była niezwykle popularna. Panował dekadentyzm i nihilizm. Artyści nie potrafili dojrzeć sensu życia, odrzucali radość i szczęście, a skupiali jedynie na niemożliwych do spełnienia pragnieniach. Był to czas, kiedy wszelkie idee się wypalały i przestawały mieć jakiekolwiek znaczenie. Obawiano się pesymistycznePodmiotem lirycznym jest młodopolanin, który przestał wierzyć w wartości moralne i życiowe. Jest dekadentem. Jego światopogląd i podejście do świata sugerują, że można go utożsamić z samym autorem. Osoba mówiąca w wierszu odczuwa pustkę i bezsens istnienia. Podchodzi pesymistycznie do życia, nie wierzy w lepszą przyszłość. Nie podejmuje działań, ponieważ nie widzi w tym sensu. Jest zmęczony dotychczasowym życiem, ponieważ jego oczekiwania nie zostały spełnione, a jedynym uczuciem, jakie mu towarzyszy jest rozczarowanie. Nie odczuwa żadnych bodźców. Żałuje czasu poświęconego na walkę o wartości, ponieważ wszelkie starania zakończyły się pesymistycznaUtwór jest inspirowany pesymistyczną filozofią Arthura Schopenhauera. Poglądy filozofa były związane z nastrojami schyłkowymi. Według filozofa życie ludzkie to pasmo cierpień, chociaż człowiek odczuwa potrzebę realizacji pragnień, marzeń i ambicji. Jest to jednak niemożliwe, tak samo jak osiągnięcie szczęścia czy satysfakcji, dlatego każdy jest skazany na porażki, poniżenie, rozczarowanie. Schopenhauer uważał, że z marazmu i bezsensu można uciec jedynie na dwa sposoby – poprzez sztukę i nirwanę. Oderwanie się od otaczającej rzeczywistości i skupienie na tworzeniu pozwala odczuć ulgę w cierpieniu życia. Nirwana to beztroskie zawieszenie między życiem a śmiercią. Jest to wyzbycie się wszelkich pragnień, oderwanie się od rzeczywistości. Dobrym lekiem na ból istnienia (Weltschmerz) są też używki i rozwiązły tryb rzeźbiarzaW utworze ukazana jest też postać rzeźbiarza, którzy pragnął stworzyć posąg Afrodyty. W trakcie pracy artysta zrozumiał, że nie uda mu się uchwycić piękna greckiej bogini. Rzucił więc swoją pracę, zdruzgotany emocjami, jakie nagle na niego spadły. Potłukł marmur, podeptał kawałki kamienia. Bolało go to fizycznie, jednak tylko w ten sposób mógł dać upust swojej złości. Popadł w szaleństwo, które spowodowane było artystyczną porażką. Stracił kontrolę nad sobą, złościł się i liryczny również wkładał całe serce w realizację swoich ideałów. Marzył, by przekazać swoje przemyślenia kolejnym pokoleniom. Jednak nie udało mu się to, rezultat nie został osiągnięty. Osoba mówiąca w wierszu nie chce się ponownie angażować i wybiera życie, które jest pozbawione wyższych pragnieniaPodmiot liryczny odczuwa bezsilność i brak władzy nad własnym życiem. Nic, nawet największy wysiłek, nie gwarantuje sukcesu. Jest zniechęcony, zaniecha wszelkich działań. Przyznaje jednak, że ma kilka nielicznych pragnień i minimalną wiarę w ich spełnienie. Z drugiej strony, pogarsza to sytuację, ponieważ podmiot wie, że ludzkie działania nie mają najmniejszego znaczenia. Uważa, że życiem ludzkim włada wyższa siła, która steruje liryczny nie chce zmieniać swojego życia. Nie marzy też o przełomowych wydarzeniach. Pragnie jedynie popadnięcia w całkowitą obojętność i otępienie. To pozwoliłoby mu uniknąć cierpienia duchowego. Osoba mówiąca w wierszu marzy o nirwanie, o osiągnięciu jej stanu. Chce żyć dla samego faktu istnienia. Ma nadzieję, że zapomni o rozczarowaniach, straconych szansach i ideach, których nie udało mu się zrealizować. Wszystko to odebrało mu radość życia. Czuje się oszukany, ponieważ wartości, jakie wpajano mu w dzieciństwie okazały się kłamstwem, fałszem i obłudą. Śmieje się z własnej naiwności. Jest pokonany przez brutalną rzeczywistość. Te przemyślenia odbierają osobie mówiącej w wierszu resztki energii i siły do działania. Podmiot liryczny poddał się całkowicie. Start Wiersze Tetmajer Kocham Cię! Tęsknię! Kocham Cię! Tęsknię! Wołam Cię do siebie!Świat cały Twojem nazywam imieniem!Tyś jest mą wiarą na wysokim niebie,Tyś jest mi całej ludzkości wcieleniem... Przez Ciebie kocham, nienawidzę... W Twojemistnieniu źródło mojego istnienia;Ty jesteś mojem sercem, krwi mojej zdrojemi duszy mojej Tyś harfą z płomienia! Wiersz: Kazimierz Przerwa-Tetmajer Pierwszy spacer Pamiętam pierwszy spacer z tobą:wieczór był cichy, miły,śniegowe lekkie, puszyste płatkidrzewa srebrzyłyŚnieowe płatki wplotły się w lokinad czołem twojem blademi byłaś dziwnie pieękna, w srebrzystystrojna blasku miejskich latarni lśniącyśnieg na twe lica prószy,a jam w błękitnych oczach twych czytałwróżbę rozkoszy. Wiersz: Kazimierz Przerwa-Tetmajer Mów do mnie jeszcze Mów do mnie jeszcze... Z oddali, z oddaligłos twój mi płynie na powietrznej fali,jak kwiatem, każdym słowem twym się do mnie jeszcze...Mów do mnie jeszcze... Te płynące ku mniesłowa są jakby modlitwą przy trumniei w sercu śmierci wywołują dreszcze —mów do mnie jeszcze...Mów do mnie jeszcze... Za taka rozmowątęskniłem lata... Każde twoje słowosłodkie w mem sercu wywołuje dreszcze —mów do mnie jeszcze... Tyle lat zbiegło Tyle lat zbiegło, a jam jeszcze do tejNie przywykł myśli, że dla mnie stracona,Że nie zostało mi nic prócz wyciągam ku niej me ramiona,Jeszcze jej czekam, jeszcze marzę o niej,A wiem, że nigdy nie powróci ona...Obraz jej wszędzie, zawsze za mną goni,Wiecznem jest niebem mojego marzeniaI wiecznem dnem jest w uczuć moich biegnąc, wiele niszczy i odmieniaI wiele grzebie w niepamięci pyle,Lecz jej nie wydrze z mojego wspomnienia,Jak jej nie wydarł, choć lat zbiegło tyle... Wiersz: Kazimierz Przerwa-Tetmajer Pamiętam ciebie Pamiętam ciebie... Zda mi się że całajasność mojemu życiu przeznaczonaprzeszła wraz z tobą, wielka i wspaniała,i nigdy więcej, nigdy nie zadnieje...A nieraz jeszcze wyciągam ramionatęskne za tobą, jakbym miał nadzieję,że przyjdziesz do mnie, i nie mogę do tejmyśli przywyknąć, żeś dla mnie stracona,że nie zostało mi nic, prócz tęsknoty...Pamiętam ciebie... Dzień mi bez godzinynie spłyną jeden, choć lat zbiegło wiele,żebyś ty z wspomnień mych ciemnej głębinynie wyłoniła się, cicha i blada,jaką widziałem cię niegdyś w kościelepo raz ostatni... Naówczas owłada Lubię kiedy kobieta Lubię, kiedy kobieta omdlewa w objęciu,kiedy w lubieżnym zwisa przez ramię przegięciugdy jej oczy zachodzą mgłą, twarz cała bledniei wargi się wilgotne rozchylą kiedy ją rozkosz i żądza oniemi,gdy wpija się w ramiona palcami drżącemigdy krótkim, urywanym oddycha oddechemi oddaje się cała z mdlejącym lubię ten wstyd, co się kobiecie zabraniaprzyznać że czuje rozkosz, że moc pożądaniazwalcza ją, a sycenie żądzy oszaleniagdy szuka ust, a lęka się słów i spojrzenia. Szukam cię zawsze Szukam cię zawsze, choć wiem, że nie znajdę,tęsknię do ciebie, choć wiem, że cię nie ma,idę do ciebie, choć wiem, że nie zajdędo twego domu, ścigam cię oczyma,choć cię nie widzę, choć wiem, że cię nie żadnej z kobiet, którem widział w życiu,tyś niepodobna — widzę cię w mych oczach,jak gdyby w jakimś przymglonym odbiciu;jak kwiat, w strumieniu odbity przezroczach,jak gwiazdę we mgłach, widzę cię w mych oczach. Wiersz: Kazimierz Przerwa-Tetmajer Ona gdzieś jest Ona gdzieś jest.. ja wiem... wiem to i tęsknię do niej...Wiem jaką twarz ma, wiem, jakim się różem płoni,wiem, jaki szafir ócz ciemnymi rzęsy kryje,jaka w nich tkliwość lśni i jaki żar z nich jaka śpiewa w nich słodycz niewysłowiona,jaka w nich słania sę zaduma, drżą pragnienia,jaki wilgotny blask przez oczy te do łonaciągnie i jaka mgła lubieżna je jej uśmiech znam i każdy ruch, jej słowo Kocham cię, światło Kocham cię, światło! Na moje źrenicezlewasz się falą; nurzam się w niej, tonę,oczy ku tobie wznoszę roztęsknione,Na twej jasności promienną cię, jasna! Patrzę na twe lice,oczu szafiry rzęsą ozłocone,na krasę twoich ust —patrzę i płonę,tym więcej pragnąc, im więcej się sycę...Kiedy mię światło falą opromienia,zda mi się, czuję twoje uściśnienia,a gdy w ramiona ciebie, jasna, chwytam,całą mi światła płonie świat ozdobąi sam już nie wiem, i sam siebie pytam:czyś ty jest światłem? czy światło jest tobą? Wiersz: Kazimierz Przerwa-Tetmajer Szukałem Ciebie pośród kobiet Szukałem Ciebie pośród kobiet roju,czekałem Ciebie o każdej godziniei pełen byłem trwóg i niepokoju,że zanim przyjdziesz, życie moje nie wątpiłem, że jesteś, że mojeoczekiwanie nie jest czczym złudzeniem,że niedaleko gdzieś od Ciebie stojęz moją tęsknotą, nadzieją, lat już całych niewidzialnym cieniembyłem przy Tobie, szukając daremniew kobietach Ciebie, coś istniała we poczułem przed dawnymi laty,gdy głos w noc cichą zabrzmiał mi nad głową, O gdybyś przyszła O gdybyś przyszła! Raz jeszcze dziewiczejasne i czyste Twe zobaczyć oczy!Raz jeszcze fale uczuć tajemniczewidzieć z Twej piersi i z Twoich warkoczywetchnąć woń kwiatów... Raz jeszcze Twe ręcedo ust przycisnąć; raz jeszcze łzy Twojei twoje ciche zobaczyć rumieńce;raz jeszcze z ust Twych słyszeć imię moje!Raz jeszcze tylko!... Wiersz: Kazimierz Przerwa-Tetmajer Kocham Cię! Tęsknię! Kocham Cię! Tęsknię! Wołam Cię do siebie!Świat cały Twojem nazywam imieniem!Tyś jest mą wiarą na wysokim niebie,Tyś jest mi całej ludzkości wcieleniem...Przez Ciebie kocham, nienawidzę... W Twojemistnieniu źródło mojego istnienia;Ty jesteś mojem sercem, krwi mojej zdrojemi duszy mojej Tyś harfą z płomienia! Wiersz: Kazimierz Przerwa-Tetmajer Wiersze Miłosne Asnyk Adam, Wiersze Miłosne Mickiewicz Adam, Wiersze Miłosne Fredro Aleksander, Wiersze Miłosne, Leśmian Bolesław, Wiersze Miłosne Heine Heinrich, Wiersze Miłosne Kasprowicz Jan, Wiersze Miłosne Kochanowski Jan, Wiersze Miłosne Jarosław Iwaszkiewicz, Wiersze Miłosne Goethe Johann Wolfgang, Wiersze Miłosne Jonasz Kofta, Wiersze Miłosne Julian Tuwim, Wiersze Miłosne Słowacki Juliusz, Wiersze Miłosne Tetmajer Przerwa Kazimierz, Wiersze Miłosne Konstanty Ildefons Gałczyński, Wiersze Miłosne Kornel Makuszyński, Wiersze Miłosne Leopold Staff, Wiersze Miłosne Baczyński Krzysztof Kamil, Wiersze Miłosne Hugo Victor, Wiersze Miłosne Krasiński Zygmunt, Wiersze Miłosne Konopnicka Maria. Oprócz gotowych tekstów wierszy miłosnych możecie w e-Życzenia pl dodawać swoje własne wiersze. Wystarczy założyć darmowe Konto Użytkownika i dodać swój własny tekst i po akceptacji tego tekstu przez administrację portalu nowe wiersze pojawią się na stronie www. Wiersze miłosne możecie kopiować i dołączać do kartek elektronicznych. Wybierajcie wiersze i wysyłajcie kartki do przyjaciół i rodziny.

nie wierzę w nic kazimierz przerwa tetmajer tekst